Η σκιά, το πέπλο και η αλήθεια

Είδα την ταινία “Snow White and the Huntsman” και αναρωτιώμουν ποια ήταν η διαδικασία πέρα από το παραμύθι. Έφτασα στο συμπέρασμα, ότι το να είμαι η καλύτερη του χωριού κάνει το χωριό να μην είναι αρκετό για μένα, θέλω να φύγω. Το να είμαι η καλύτερη έχει την ιδιότητα να με αφήνει μόνη. Χωρίς να το ξέρω, δημιουργώ τις συνθήκες της απομόνωσής μου.

Δεν γίνεται να μιλήσω ειλικρινά, δεν γίνεται να φανώ ευάλωτη, δεν γίνεται να δω την αλήθεια, δεν γίνεται να ζητήσω βοήθεια. Όταν ο καθρέπτης μου λέει πως είμαι η ομορφότερη, γίνομαι ένα αδηφάγο τέρας που ζητάει να καταβροχθίσει τα πάντα γιατί έχει δικαίωμα. Αυτό το τέρας είναι το καλύτερο, ομορφότερο, το εξυπνότερο. Είναι όπως ο Godzilla, τίποτα δεν το σταματά, μόνο του εναντίον όλων, σκοτώνει μεταφορικά, συνειδητά ή ασυνείδητα αλλά αισθάνεται δικαιολογημένο γιατί όλοι το κυνηγάνε. Αυτό το τέρας, έχει ενοχές και τις κρύβει καλά, γιατί είναι θύμα, μόνο και αβοήθητο και όλοι το μισούν. Έτσι είναι η ζωή μου καθώς κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ομορφότερη;», και μου λέει: «Εσύ είσαι η ομορφότερη, μεγάλη και σπουδαία Βασίλισσά μου!».

Υπάρχει τρόπος να αλλάξει αυτό το σενάριο; Ας δημιουργήσουμε μαζί ένα καινούριο.